"Obmyjcie się, czyści bądźcie! Usuńcie zło uczynków waszych sprzed Moich oczu.
Przestańcie czynić zło!" (Iz 1,16)
Sakrament pojednania nazywamy:
- sakramentem nawrócenia, ponieważ powoduje sakramentalną obecność Jezusa nawołującego do nawrócenia, jest pierwszym krokiem w powrocie do Ojca dla tych, którzy zbłądzili poprzez grzech,
- sakramentem pokuty, ponieważ jest osobistą i sakramentalną drogą nawrócenia, skruchy, wyznania grzechów i zadośćuczynienia,
- sakramentem spowiedzi, ponieważ ujawnienie lub wyznanie grzechów kapłanowi jest zasadniczym elementem tego sakramentu. W głębokim sensie jest on również "wyznaniem" – uhonorowaniem i pochwałą – świętości Boga i jego miłosierdzia skierowanego do człowieka pełnego grzechu,
- sakramentem przebaczenia, ponieważ poprzez sakramentalne rozgrzeszenie udzielone przez kapłana Bóg daruje pokutnikowi przebaczenie i pokój,
- sakramentem pojednania, ponieważ udziela grzesznikowi miłości Boga przynoszącej pojednanie: „Pojednajcie się z Bogiem” (2 Kor 5, 20). Ten, kto żyje miłosierną miłością Boga, jest gotowy odpowiedzieć na wezwanie Pana: „Najpierw idź i pojednaj się z bratem swoim” (Mt 5, 24).
Skutkami duchowymi sakramentu pokuty są:
-pojednanie z Bogiem, przez które pokutnik odzyskał łaskę Bożą,
-pojednanie z Kościołem,
-darowanie kary wiecznej, związanej z grzechami śmiertelnymi,
-darowanie, przynajmniej częściowe, kar doczesnych, będących skutkiem grzechów,
-pokój i pogoda sumienia oraz pociecha duchowa,
-wzrost sił duchowych do walki ze złem.
Katechizm 1422: „Ci zaś, którzy przystępują do sakramentu pokuty, otrzymują od miłosierdzia Bożego przebaczenie zniewagi wyrządzonej Bogu i równocześnie dostępują pojednania z Kościołem, któremu, grzesząc, zadali ranę, a który przyczynia się do ich nawrócenia miłością, przykładem i modlitwą”
