• 1

  • 2

  • 3

  • 4

  • 5

  • 6

 

Na wzgórzach morenowych przy drodze Czarnków - Wronki, leży niewielka miejscowość Lubasz, otoczona lasami Puszczy Noteckiej oraz jeziorami. Jest ona celem licznych pielgrzymek wiernych, gdyż w miejscowym Sanktuarium Maryjnym Królowej Rodzin znajduje się cudowny obraz Matki Bożej.


Historia samej miejscowości sięga prawdopodobnie czasów rzymskich. Miał na tym terenie istnieć punkt postojowy kupców rzymskich, podążających bursztynowym szlakiem. Fakt dawnego osadnictwa potwierdza grodzisko w kształcie ściętego stożka, położone w pobliżu Jeziora Dużego. Na przestrzeni wieków Lubasz należał do wielu znakomitych rodów, jednak największy jego rozkwit nastąpił w XVII wieku, dzięki rodzinie Miaskowskich. Wojciech Maksymilian Miaskowski wybudował na tzw. Krasnej Górze barokowy kościół, który istnieje do dnia dzisiejszego.


Parafia i kościół - geneza

Kościół pod wezwaniem św. Wawrzyńca i św. Zygmunta ufundowali w XII wieku właściciele Lubasza. Najstarsza wzmianka o kościele parafialnym pochodzi z 1403 r.

Oprócz kościoła parafialnego, który znajdował się w parku niedaleko pałacu, stał na tzw. Krasnej Górze, drewniany kościółek pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny. Najstarsza wzmianka historyczna o nim, pochodzi z wizytacji kanonicznej biskupa Strzałkowskiego z roku 1628. Z dokumentu wizytacyjnego wynika, że wybudowano go w 1586 r. dzięki staraniom O. Adama Ryskoniusza ze Stajkowa, cystersa z przemęckiego klasztoru. Kościół ten konsekrowano w 1609 r.

Dnia 8 maja 1664 r. drewniany kościół spłonął. Było to w dzień św. Stanisława Szczepanowskiego biskupa. Wkrótce rozpoczęto budowę nowego kościoła, który przetrwał do 1750 r. W tym bowiem roku miał on zapaść się pod wpływem działań atmosferycznych.

Na jego miejsce wzniesiono nowy kościół, którego dziesięcioletnia budowa została ukończona 7 września 1761 r. Nowy kościół ku czci Najświętszej Maryi Panny został poświęcony w 1775 r., a kościołem parafialnym stał się od 22 maja 1779 r.

Dotychczasowy kościół parafialny pw. św. Wawrzyńca i św. Zygmunta przetrwał do roku 1810, w którym został rozebrany.