GRUPY DUSZPASTERSKIE
Troska o osoby chore i w podeszłym wieku wpisuje się w pastoralną posługę Kościoła od początku jego istnienia. Wzór naśladowania Chrystusa pochylającego się nad cierpieniem człowieka pozostawił nam nasz umiłowany Ojciec Święty Jan Paweł II, który wielokrotnie spotykał się z chorymi, kierując do nich słowa otuchy i zapewnienia o modlitwie oraz duchowej więzi. Podczas jednej z pielgrzymek do Polski powiedział do chorych: „Jesteście w szczególny sposób bliscy Chrystusowi, uczestniczycie niejako fizycznie w Jego ofierze. (…) To dzięki wam, dzięki waszej komunii z Ukrzyżowanym, tak wiele bezcennych bogactw w swoim duchowym skarbcu posiada Kościół. Dzięki wam mogą z tego skarbca czerpać inni. (…) Zawsze pamiętajcie, zwłaszcza gdy czujecie się osamotnieni, że bardzo potrzebuje was Kościół, świat, nasza Ojczyzna. Pamiętajcie też, że liczy na was papież” (Jan Paweł II, przemówienie wygłoszone w Klinice Kardiochirurgii w Krakowie 9 czerwca 1997 r.).
Jan Paweł II wzywał nas, „aby bezcenne dziedzictwo, które Kościół otrzymał od Jezusa Chrystusa, «lekarza ciała i duszy» nie tylko nie zostało uszczuplone, lecz by rosła jego wartość stale wzbogacana i pomnażana przez podjętą z nowym zapałem duszpasterską działalność prowadzoną dla chorych i cierpiących”.
Wyrazem troski o osoby starsze i chore w naszej parafii jest między innymi sakramentalna posługa kapłanów, wspierają ich też nadzwyczajni szafarze Komunii świętej. Dzięki ich posłudze chorzy mogą zwłaszcza w każdą niedzielę przyjąć do swych serc Eucharystycznego Chrystusa i w ten sposób „korzystać z obfitych owoców niedzielnej Eucharystii oraz przeżywać niedzielę jako prawdziwy «dzień Pański» i «dzień Kościoła.
W naszej parafii jest sześciu nadzwyczajnych szafarzy, którzy służą posługą. Okazywana wdzięczność przez chorych i cierpiących których odwiedzamy utwierdza nas w przekonaniu, że posługa przyczyni się do zacieśnienia duchowej więzi pomiędzy wspólnotą parafialną, gromadzącą się przy Stole Pańskim w kościele, a osobami chorymi i w podeszłym wieku, które mogą przyjmować Eucharystycznego Jezusa w swoich domach. W taki sposób wzrasta przestrzeń komunii, czyli wspólnoty tych, którzy kształtują swoje życie w oparciu o światło i piękno Ewangelii.
Pierwszym zadaniem nadzwyczajnych szafarzy jest zanoszenie Komunii Świętej chorym i starszym w niedziele oraz święta. Pozostający w domach chorzy są pozbawieni Pokarmu Eucharystycznego nie tylko w zwykłe niedziele, lecz także w Wielki Czwartek, Wielki Piątek, Wielką Niedzielę i inne uroczystości w ciągu roku. Kapłani odwiedzają chorych przed świętami. Służą wtedy chorym sakramentem pokuty. Nadzwyczajni szafarze mogą iść częściej przynosząc przygotowanym duchowo chorym Komunię Świętą. Chorzy ci, pozostający samotnie w domu i obarczeni ciężarem choroby, potrzebują pomocy nie tylko dla ciała, lecz także wsparcia duchowego.
Aby szafarz mógł odwiedzać chorego lub starszą osobę, należy powiadomić ks. Proboszcza lub zadzwonić do jednego z szafarzy.
Nr telefonów do poszczególnych szafarzy:
| Wojciech Strąk | 693 344 012 |
| Leszek Wróbel | 664 344 289 |
| Tadeusz Furman | 782 141 757 |
| Jacek Mielczarek | 503 500 760 |
| Miłosz Wicher | 500 297 345 |
| Krzysztof Madaj | 602 741 251 |
| Paweł Rzysko | 785 544 621 |
Zanoszeniu Wiatyku, czyli Komunii Świętej dla umierających.
Kiedyś ta posługa była związana z sakramentem ostatniego namaszczenia. Dziś sakrament namaszczenia chorych powinni przyjąć chorzy, którzy zostali dotknięci cięższą chorobą, a Wiatyk mają obowiązek przyjąć ci, których stan jest krytyczny i stoją na progu śmierci. Udzielanie Wiatyku należy do kapłanów, może się jednak zdarzyć, że w nagłej sytuacji braknie kapłana, wtedy również świecki pomocnik może przynieść umierającemu Komunię Świętą i odmówić w imieniu Kościoła wyznaczone modlitwy. Oczywiście szafarz nadzwyczajny może tę posługę spełniać tylko wobec tych osób, które w danym momencie nie potrzebują spowiedzi świętej.
